Nee, een UFO was het natuurlijk niet maar het was wel een verschijnsel dat met deze uitmuntende kwaliteit niet vaak wordt waargenomen. Wat we zien is onschuldig maar zeer mooi. Dus geen UFO, tornado, of ander noodweer, maar een onschuldige wolk die als het ware zijn ei niet kwijt kan, of beter gezegd zijn kop.

Collega Wilfred Janssen en ik kwamen eigenlijk allebei tot dezelfde conclusie. We zien hier een forse stapelwolk die wil doorgroeien naar hogere sferen. Dat lukt echter niet omdat er een inversie aanwezig is. Dit is een warme luchtlaag boven een koude luchtlaag. Lucht kan opstijgen zolang de omgevingslucht kouder is, maar als de omgevingslucht warmer wordt lukt dit niet meer.

Op de foto's is te zien dat er al over heel het gebied een dunne laag bewolking aanwezig was die 'onder' de inversie hangt.  Deze grijze laag bewolking noemen we stratocumulus.

Naast deze lage bewolking was er plaatselijk ook een sterke opwaartse stroming aanwezig. Dat is feitelijk het centrum van de ronde wolk, de pannenkoek. Als er geen inversie was geweest was dit een grote stapelwolk geworden of misschien wel een bui. De opwaartse luchtstroom botst ook tegen de inversie (de warme luchtlaag) en wordt naar buiten afgebogen.

De stijgende lucht botst dus deze tegen de inversie aan. De lucht stroomt horizontaal weg vanuit het centrum van de opwaartse beweging en begint verderop uiteindelijk weer te dalen. Tijdens dit dalende proces (subsidentie) warmt de lucht iets op en lossen de wolken op. Dit is precies wat er gebeurt aan de rand van de wolk. Op de foto's zien we het streepje blauwe lucht rondom de wolk en hierdoor ontstaat het spectaculaire aangezicht. Het lijkt wel een beetje op een platgeslagen buienwolk. In jargon een Cumulonimbus waarvan het aambeeld niet op 10 tot 15 km aanwezig, maar op stratocumulusniveau, 3 tot 5 km hoogte.

Iedereen hartelijk dank voor al de foto's die we hebben mogen ontvangen van dit weersverschijnsel. Meer foto's zijn te zien op onze foto-pagina's.