Een tropische storm op de oceaan volgt doorgaans een nagenoeg rechte lijn. Enkel door temperatuurverschillen op het wateroppervlak, landmassa’s en de draaiing van de aarde verandert een storm van koers.

Er zijn namelijk 2 dingen nodig om een storm in tact te houden: Zowel warme lucht, als vocht is nodig. Vandaar dat de meeste stormen boven warm zeewater ontwikkelen en deze weer uitdooft als een van beide weg valt. De warmte ontbreekt als de storm te ver richting de polen trekt en het vocht ontbreekt als de storm aan land komt.

Ook andere luchtdruksystemen kunnen de koers van een storm beïnvloeden. Dit kunnen wij in Nederland in het klein ook merken. Wanneer een sterk hogedrukgebied in de buurt van Nederland ligt worden lagedrukgebieden op afstand gehouden en kan het langere tijd droog blijven. Een tropische storm, die in wezen niets anders is dan een diep lagedrukgebied, ondervindt eenzelfde hinder. Hogedrukgebieden zorgen dus ook voor een afbuigende tropische stormen.

Wanneer een tropische storm een andere tropische storm tegenkomt dan gebeurt er iets eigenaardigs. Deze stormen trekken elkaar aan, maar door de draaiing van de wind om deze stormen heen kunnen ze niet in een rechte lijn op elkaar af bewegen. Hierdoor maken ze een draaiende ‘dans’ om elkaar heen.

Sakuhei Fujiwara, een Japans meteoroloog, omschreef dit effect als eerste. Hij beschreef in detail hoe twee kleine stormen kunnen leiden tot het vormen van één grote. Ook beschreef hij het opslokken van kleinere stormen door een grote tropische storm. Hij kwam tot de conclusie dat wanneer twee tropische stormen dichter dan 1400 km bij elkaar komen, ze tot elkaar worden aangetrokken en uiteindelijk om elkaar heen dansen tot ze als een enkele storm verder gaan. De ‘dans’ die deze stormen uitvoeren is vernoemd naar deze meteoroloog en wordt het Fujiwara effect genoemd.